Ein dees daag kwaam ZU braaf laat trök vanne stad. Wie ze binne kwaam zaag ich drek aan heur gezicht detter get neet inne haok waâs. Ein bitje wit òmme naas en nogal rojaal euversteûr. “Wat is gaondje?” vroog ich. “Wat bin ich gesjròkke!” zagt ZU, “ich haaj zjuust bekans eine kniên ònger de auto! Ich kost ’t steur nog nét get òmgoeëje! Kiêk ins nao mien henj, die trille nóg!”
“Haatse hum mer hieëlemáól d’r ònger gadj”, zagt ich ein bitje spottendj. “Eine lekkere kniên inne pot is noeëts wèg en nog gratis ouch!” Die opmerking kost ZU neet waardere; ze waaster nog te zieër van aaf. Zoeëwiezoeë heet ZU ein zwaâk veur bieëste. Ze zooj nog lever de auto de graaf in rieje dan ein euverstaekendje kat ònger de rajer kriêge.
Wie ze ein bitje bekome waas vertèldje ze woeë en wie ’t precies haaj plaatsgevònje.“Het kan good zeên det ich hum tóch ein bítje heb geraaktj”, zagt ZU. Mesjien liktj det bieëstje noê örges inne graaf te krepere. Mer ich koster echt niks aan doôn, ’t waas al doonkel en ein bitje mistig en ’t rèngeldje get”. “Knien zeen tei-j bieëste”, probeerdje ich de zaak wat te susse. Det haaj weinig resultaat. ’t Gebeure haaj mieër indrök achtergelaote dan ich dacht. Want ’t glaeske roeëje wiên woeë ZU veur ’t slaope gaon altiêd nog effe van genietj bleef achterwege. “Ich heb d’r gein zin in”, zagt ze; “ich gaon nao bèd!” “Kiekse neet nao ’t lèste noets?” vroog ich òm heur op anger gedachte te bringe. Mer ouch dao stòng heure kop neet nao.
Sangerdaags (’t waas zaoterdig) bleef ZU langer in bèd ligge dan normaal. “Ich heb neet kònne slaope”, zagt ze wie ze òm half tieën ònger kwaam. “Almer aan dae kniên mòtte dinke”. “Kom ins mèt nao boete”, zagt ich; “gaon wae effe kieke wie de auto d’r oet zuût. Dan wete wae mesjien get mieër”. Dao waas niks te zeen ane auto; gein bloodplekke, gein haor, gein deumpelke, allein get modder. “Liêktj mich sterk det dao eine kniên tegenaan is gevloge”, konkludeerdje ich. “Want dan zoje d’r zeker speûr zeen achtergebleve”.
Det stèldje HEUR sjienbaar ein bitje geröstj. Sòms kan ein neuchter manne-visie wònjere doon. En oh, wat kònne toevallighede aaf en toe eine stempel op ’t alledaagse laeve drökke. Sònnes ginge wae ein hepke aete bie ein kefeke det midde inne bosse laag. Wae ginge aan ein täöfelke bie de ope haard zitte en bestudeerdje de menu-kaart. En wat stòng dao as “specialiteit van onze kok??” “Overheerlijke konijn-in-het-zuur. Met frietjes € 20,95”.
LeiS