AETE
Saoves nao ’t aete sjòmmeltj ZU get inne snuiklaaj en paktj d’r ein dröpke oet. Nae, des neet hieëlemaol waor; ze paktj d’r ein stök of drie, veer en stiktj die allemaol tegeliêk inne moôndj. Ich vermoed det dit ein typisch vroewelikke hebbelikheid is. Mesjien de behoefte aan get mieër zaôt? Mesjien de drang òm de knoflookgeur te verdringe? Mesjien gewoeën vanwege de lekkerigheid? Ich weit ’t neet. Oet naovraog bliêktj det völ vroulu dao last van hebbe. Veur de ein is sjòkkelaat ònvermijdelik, veur de anger zeen det paepermuntjes, rumboeëne of jujuupkes.
Gek genògt heb ich van al dees toevoeginge nao ’t aete gein last. Veur mich is ’t aet-laeve knoer-gemaekelik: sop, aerpel mèt vleis en (aaf en toe) ein kwekske pudding. Veerdig! De greuntjes, die ZU ònnoemelik belangriêk vintj moge veur hum achterwege bliêve. En zoeë keumtj ’t det ich al lang klaor bin mèt aete en alvast ane aafwas begin, terwiel ZU nog minstens ein keteer blieftj naotaofele. Tis heur gegundj, dao neet van, mer ich kan d’r niks mèt.