Minimaal twieë kieër per jaor doon mien vrouw en ich oos speciaal oetgaonsklei-jer aan en verplaatse os mèt hoeëg verwachtinge richting ein restaurant det bekindj steit òm ein biezunjer specialiteit. Mossele!
Sòms mòsse daoveur waal ein stökske rieje, mer det is ‘t os waerd. Wae kome nao get snuffele inne meiste gevalle terecht in Belsj. Ein landj det reddeloos verlore is en det aan alle kantje rammeltj. Mer wat ze dao wáál kònne is eine goje Trappist brouwe…friet bakke én…mossele klaormake.
Neet ederein ister gek op. Want ze zeen d’r neet appetijtelik oet. Eine hoûp zwarte sjale, die (asse klaor bèst mèt aete) zoeëne enorme houp aafval oplevere det ‘t täöfelke woeëse aan zitst te klein is. Det zeen inderdaad get minpeuntjes. Mer die waoge bie lange nao neet op tege de lekkerigheid.
De ieërste mossel diese geist verorbere haalse mèt ein versjèt (of mèt de henj) oet de sjaal. Alle anger peuter se d’r oet mèt die leeg sjaal van die ieërste mossel. Die fungeertj dan as ein soort snapper, ein groeët pincet. Dees meneer van aete heet ouch get knussigs en get knutseligs, zeker asse dich mèt eine groeëtere groep euvergeufst aan ‘t mossel-maal.
De kracht van ein kèlle mossele liktj eigelik in zien simpelheid. Snie get eunje, poôr, knoflook en ein moeêr in groof stökker, doter bitje paeper, zaôt en ein tekske tijm biê en maak ‘t aaf mèt eine flinke sjeut witte wiên of beer. Laot de zwarte sjelpe koke tot ze ope gaon…en voilá. Veerdig.
De ieërste kieër toen ich mossele aât haaj ich kompassie mèt de bieëstjes; want ze waere in feite laevendj gekoôktj. Mer kinners hebbe mich verzekerdj det ein mossel dao niks van veultj. Tis mich nog altiêd ein raodsel wie ze det kònne wete. Mer alla, ich neem gaer aan det ‘t waor is.
Òm ‘t allemaol nóg smakelikker te make kinse d’r ein suiske biê vraoge woeëse de zalighede ein veur ein in kònst dippe. En wiejer maaktj ein kòm van die dikke Belzje friete ‘t hieëlemaol aaf.
Asse ‘t dich ouch nog kònst permettere òm al det lekkers te blusse mèt ein paar dikke trappiste, dan zitse zoeë òngevieër aan ‘t maximale wasse dien smaakpapille kinst aanbeje.
Dao is gewoeën niks lekkerders. Des ein van de weinige dinger woeë ZU en ich ‘t hieëlemaol euver ins zeen.
Òngerstaondje spreuk wille wae dan ouch gaer op ein tegelke laote ver-ieëwigge en ein permanente plaats inne keuke gaeve:
“Asse inne hemel gein mossele hebbe mer inne hèl waal, dan weit ich nog neet woeë ich ‘t leefst zooj vertoeve”.
LeiS
