Heemkunde Stramproy

DRUUËGE WIÊN

Wae zatte os mèt z’n vere aan ein täöfelke naodet wae nao ein lang zònnigmiddigwanjeling smachtendj eine herberg binnestapdje. De ober waas drek bie os. Hae keek ’t ieërst nao mich. Waarsjienlik òmdetter vermoedje det ich de portemonnee haaj en dan hebse altiêd ein streepke veur. ‘Eine Trappist van ’t vaât gaer!’ Mien vrouw bestèldje eine witte wiên.  ‘Zeut of druuëg?’ vroog de obert. ‘Zeut!’ zagt ze mèt euvertugendje stum, asof ‘druuëg’ neet te knauze is. De anger twieë taofelgenote droonke respectievelik eine spa blauw en eine roeëje wiên. Hee! Kee, noê vroog de bedener neet of dae roeëje wiên druuëg of zeut most zeên.

Vreemdj! Dus witte wiên kan of druuëg of zeut zeên mer bie roeëje kan det neet! Toen de ober de bestèlling bracht lagt ich hum mien vraog veur. Hae wist ‘t antjwoord neet. Ich kost hum det neet kwaolik neme want ’t waas eine jònge, goodwillendje week-end wirker dae nog völ ervaring misdje.

Mer toês most ich dao toch effe wiejer euver steggele. Kiek, iets kan klein of groeët zeen, zwart of wit, breid of smaâl,  sjoeën of lieëlik. En asse ein keus mòst make tösse 2 meugelikhede dan mòtte die twieë waal get met deindanger te make hebbe.  Bie de snackbar kinse vraoge òm ein frietje mèt of eine frietje sònger, ein frikandel speciaal of ein gewoeën frikandel, eine inkele of eine döbbele hamburger. ’t Kan neet zoeë zeên det de ober in ein restaurant dich vreugtj: ‘En wie wiltj gae de biefstök menieër, good doorbakke  of mèt eine slieps òm?’

In ’t bovestaondj ‘wiênveurbieëldj’ waere 2 dinger vergeleke die niks mèt deindanger te make hebbe. Druuëg en zeut zeen totaal versjillendje begrippe. De zootst de keus mòtte hebbe tösse zeute of zore wiên of tösse druuëge en nate wiên. Det lèste klinktj nateurlik volkome belachelik en mien hoêsgenote weze mèt de wiêsvinger nao heure kop bie dees redenering (is dae effe gek!) Mer ‘t kloptj wáál!!

Ich gaon ’t de volgendje kieër ins oetprobere. Ich vraog ane ober eine Belzje trappist. Dan vreugtj hae: ‘Eine Westmalle of eine Grimbergen?’ Dan zèk ich:  ‘Doot mer eine druuëge!’ Astj eine ober is mèt ein bitje humor zal hae lachendj nao ’t buffet loupe en trökkome mèt eine nate Leffe.

LeiS

Het is weer veurbiê: het Eurovisie Songfestival. Ein soort leedjeskompetitie det vanaaf 1956 eder jaor in mei plaatsvintj. De organisatie is in henj van ’t landj det ’t jaor d’r veur heet gewònne.

Oos eige lândj is in totaal 5x mèt de ieër gaon striêke.

Miljoene minse hebbe inne loup vanne tiêd nao dit spektakel oppe tillevies gekeke. ’t Waas altiêd spannendj as de jury’s van eder landj heur “douze points” bekindj maakdje. Zelfs toen al kosse de vriendjespolitiek bespeure;“asj gae os peuntje gaeft gaeve wae uch ouch peuntje…Neet lètterlik nateurlikmer ’t laag d’r waal doêmedik bovenop!

“SONGFESTIVAL” verder lezen

Zoeëlang de mins besteit heter gedroumdj. Volges kinners dene droume òm indrökke diese hebst opgedaon te verwirke. Wie det allemaol in zien werk geit is neet te verklaore. Dao zeen minse die bewere det ze de droum van emes kinne oetlègge. Ich gluif dao niks van. Wat sjienbaar wáál beweze is is det eine droum mer ein paar sekonde doortj. En in die paar sekonde kinne zich dus in ein raozendj tempo taferele aafspeule diese sòms kinst naovertèlle, sòms mer veur ein gedeildje en sòms ouch hieëlemaol neet.

Miêne lèste droûm ging as volgtj:                                                                                             Ich droumdje det ich ein appelesien waâs. Ieërst hòng ich nog braaf greun aan eine boum in Spanje te hange. Mer door de lekker werm zòn woort ich stillekes aan mieër oranje en ouch voller. Det waas ein fijn geveûl. Bitje loom bungele en loestere nao de bieje die òm dich haer zoeme; aaf en toe striêktj ein keul windje langs dien wange.

Mer dae aangename tiêd doortj neet lang.

“APPELESIEN” verder lezen

Wae wore thoês mèt ein tamelik groeët hoêshaoje. 5 jònges en 3 vroulu.

Miên vader wirkdje in ein febriek en most de cente binnebringe. Zelfs op zaoterdigmörge kwaam de febrieksbös al vreug aangereje òm de wirknemers op te hale.

Mien moder zörgdje veur ’t hoêshaoje. Ze haaj de heinj vaôl ane aêt, de was en ’t gepoets. En nateurlik ane opveujing vanne jòng want dao meudje pap zich neet mèt.

“ALIK” verder lezen

Wat moge wae alwiel toch völ! Moge is ‘in’.

Wae haje bie ein bekindje meubelboulevard in ’t zuide ein noe taofel gekochtj en wae woeëje bie kassa 17 gaon betale, zeet de gael-blauw juffrouw: “Gae moogtj de pas effe door de gleuf hale”. Ze bedoeldje nateurlik det ich det MOST doon, mer det klinktj sjienbaar get té dwingendj.

Al op jònge laeftiêd kriege de kiendjes op sjool dao mèt te make. De juf zeet: “Beste kinderen, jullie mogen nu je pen en je schrift op tafel leggen”. Ouch zu bedoeltj det de kiendjes det MÒTTE doon. Ze zeet neet tege ein vervaelendhj menneke ‘Ga jij onmiddelik op de gang staan!’ mer ze zeet: ‘Jij MAG even op de gang gaan staan tot je afgekoeld bent!’ Eigelik zooj zoeën menneke ins mòtte zègge: ‘Maag det of mòt det?’

“MÒTTE OF MOGE?” verder lezen